Oei, naar woord maar dat is het eerste dat in me opkomt als ik nadenk over hoe ik het beste kan uitleggen hoe ik tot dit punt gekomen ben. De weg ernaartoe is namelijk helemaal niet zo mooi en rooskleurig maar het resultaat is het bijzonder genoeg wel!

Allereerst wist ik al vanaf het moment dat ik kon nadenken: ik ben liever bij dieren dan bij mij mensen. Mijn kinddroom was om zelf een dier te zijn en tussen de dieren te leven. Dag in dag uit was ik bezig met het verzorgen van onze diertjes thuis en bestudeerde ik hun doen en laten. Ik droomde ervan om een ooit puppy te zijn, dat leek me het mooiste leven dat er was. Je werd dan door iedereen geknuffeld en je huppelde dan alleen maar vrolijk rond van het ene naar het andere bloempje. Het is dan ook niet voor niets dat ik me vastklampte aan iedere hond die ik tegenkwam, haha. Maar ook echt letterlijk. Ik wilde alle honden in de buurt uitlaten en toen we zelf een hond kregen… woow, toen waande ik me in de achtste hemel. Helaas moest ik ‘m wel delen met m'n broertjes en zusjes, maar ergens voelde ik me de hoofdverantwoordelijke, ik voelde me verantwoordelijk voor het feit dat hij gelukkig zou zijn. En hoe oud was ik, ik denk een jaar of acht. Ik vond dat hij moest kunnen genieten van wandelingen in het bos terwijl hij los kon lopen, ik vond ook dat hij netjes naast mij aan de lijn moest lopen en dat hij goed naar mij zou kunnen luisteren. Ook wilde ik dat hij bij mij op bed kon slapen zodat ik hem onbeperkt kon knuffelen en hij zich nooit alleen zou voelen.  Dat laatste ging absoluut niet gebeuren in het huishouden, maar ik heb dat wel altijd als groot gemis ervaren. Alles wat ik toen niet bewust, maar instinctief deed, is precies wat ik vandaag de dag bewust toepas in mijn werk met honden. Het zijn de basisregels voor veiligheid, voor een goede relatie met je hond en voor een gelukkige hond. Thuis kon ik niet alles doen zoals ik het wilde, maar buiten kon het wel, want zo jong als ik was liep ik in m’n eentje gewoon naar het bos voor een lange wandeling met inderdaad, onze loslopende hond. Ik merk dat het me ineens emotioneert terwijl ik eraan terugdenk omdat dit misschien wel één van de weinge plekken was waar ik echt gelukkig was in mijn kindertijd. Bor. Zo heette de hond. Ik zal hem nooit vergeten. Vanaf hier wist ik… dit is wat me werkelijk het allergelukkigst op aarde maakt en ooit ga ik hier mijn werk van maken. En als je mij zocht? Dan lag ik erover te dagdromen in het caviahok of tussen de konijnen of ja, ik liep in het bos met de hond.

Maar ja, dan komt het "echte" leven, dan dwaal je af van je “daydream” en pakt het leven jou in plaats van andersom. Ja, wat kan ik zeggen. Hoe beter je wereld leert kennen, hoe meer je van dieren gaat houden? En ik denk dat, dat me uiteindelijk steeds meer en meer heeft terug geduwd naar mijn daydream. Op een punt in m’n leven had ik een geweldige carrière, geweldig voor de buitenwereld, maar vanbinnen was het en was ik leeg. De mensen om me heen waren leeg, het werk was leeg, ik miste de dieren waar ik vroeger mee en voor leefde. Maar dankzij een baan met veel vrijheden kon ik wel m’n eerste eigen hond aanschaffen toen ik 24 was. Ik noemde hem Gabor. Een Duitse herder.

Gabor is en zal voor mij altijd de meest bijzondere hond blijven. Buiten had hij wel wat issues met andere reuen, ik begreep toen deels wel waarom, maar ik wist niet hoe ik het moest oplossen. Ik voelde me zo machteloos! Ik dacht dat ik het (misschien) kon oplossen door een maatje erbij te nemen voor hem en zo kwam mijn tweede hondenkind in huis. Het allerkleinste schattigste pupje dat ik ooit heb gezien. Een donkerbruin propje was ze en ik noemde haar Juna. Een kruising Hollandse/Mechelse herder. En ja, zij werden absoluut de grootste maatjes. Mijn hart smolt voor hen, dit leek wel een beeld uit mijn dromen. Maar buiten… in plaats van de hoop dat Gabor zachter werd, werden ze allebei onhandelbaar, levensgevaarlijk, compleet gestoord. Ik had ergens in m’n achterhoofd het idee gevat dat ik ooit, óóit een hondenuitlaatservice wilde beginnen maar met deze twee monsters kon ik dat wel op m'n buik schrijven natuurlijk. Dan moest ik mijn allerliefste honden thuislaten en gaan wandelen zonder hen. En dan moest ik leider zijn over de hond van een ander terwijl ik de mijne niet eens kon leiden. Zo zag ik het totaal niet voor me. Maar los daarvan, dit was niet meer leuk. Een wandeling was eigenlijk alleen maar stress. Ik moest een oplossing zoeken, wilde ik mezelf en m'n honden weer gelukkig maken en ooit mijn dromen waarmaken. Ik heb stad en land afgezocht en van allerlei dingen geprobeerd om ze op het rechte pad te krijgen maar niets werkte, ja, soms wel heel eventjes, maar nooit voorgoed. Ze veranderden niet vanbinnen. Totdat ik iemand ontmoette, zij was hondengedragstherapeut maar ze is sinds die tijd ook een hele goede vriendin geworden. Dit was de eerste persoon die in letterlijk 3 minuten al mijn problemen als sneeuw voor de zon heeft laten verdwijnen. En het resultaat… Mijn twee honden die geen wandeling hebben gemist van mijn volledig zelfstandig, van de grond af opgebouwde uitlaatservice en als stabiele alfa's de roedels voorgingen. Maar ook een hele mooie en bruisende uitlaatservice waarbij ik nu zelf als hondengedragstherapeut precies hetzelfde mag doen als deze vriendin destijds voor mij heeft gedaan. Rehabilitatie, herstel van binnenuit. Maar het is veel meer dan dat, je geeft iemand zijn dromen terug en dat is misschien wel het mooiste dat je op deze aarde voor iemand mag betekenen.

Maar ik wilde meer. Ik zag namelijk wel dat ik de honden die ik rehabiliteerde kon veranderen, maar ik wilde ten volste begrijpen wat ik deed. Ik wilde alles leren over het hondenbrein en over natuurlijk roedelgedrag. De beste manier om dat te doen was voor mij om een eigen roedel te creëren met wilde honden en probleemhonden. Ik zette mijn boerderij om in een trainingslocatie en begon met het opvangen van honden uit het buitenland en uit Nederland. Ik werd niet alleen een tussenadres maar ook het adres waar de honden werden gebracht die niet plaatsbaar waren. Aan mij de schone taak om hen plaatsbaar te maken en ze een toekomst te geven. Nu kon ik 24/7 leren en bestuderen wat de honden nodig hadden om in rust en harmonie met zichzelf én een roedel te leven. Hier heb ik mogen ervaren dat honden niet zonder een leider kunnen. Zonder een leider zijn ze overgeleverd aan hun trauma's en tekortkomingen. Ik heb geleerd hoe ik een leiderhond moest worden, wilde ik hen geven waar ze recht op hadden. Honden zijn niet te leiden wanneer je dit probeert vanuit het menselijke brein, je moet in het hondenbrein kruipen, leren denken zoals zij en op die manier hun denken sturen, wil de hond van binnenuit veranderen. Ik ben zo dankbaar dat ik deze ervaring heb mogen opdoen met al die prachtige zieltjes die hun leven hebben terug gekregen. Zonder hen had ik nooit het niveau bereikt waarop ik nu mag werken en waarbij geen uitdaging te groot is. Verandering bestaat, iemand moet je alleen even vertellen: hoe. 

Ik noemde het woordje outcast zojuist. Dat kwam in me op omdat ik dacht aan hoe mensen reageren op alles wat afwijkt van de norm. Mensen eigenen zichzelf het recht toe, dat wanneer je daarvan afwijkt, dat zij je mogen veroordelen en mogen stenigen. Wat deze mensen helaas voor henzelf vergeten, is dat zijzelf een veel groter probleem hebben maar dat is aan henzelf om daarachter te komen. Heb je een hond die zich afwijkend gedraagt, dat weet men zeker dat je geen goede baas bent en er niets aan doet om je hond te helpen. Niet alleen de mens maar ook de hond krijgt een label opgeplakt en wat ik daar zo sneu aan vind, is dat men vaak heel graag wil, maar gewoon niet weet hoe ze de leiding moeten nemen. En dan zijn ze vaak ook nog compleet op het verkeerde been gezet door alle zogenaamde trainers en therapeuten die met de meeste onzinnige methoden uit hun boekjes, je hond alleen nog maar verder de afgrond in helpen, hetzij met de beste bedoelingen... En dan hoor je bij de outcast, de verschoppelingen. Ik weet hoe het voelt, ik ben er zelf doorheen gegaan. Maar ik weiger om iemand ooit het gevoel te geven dat ik destijds heb gehad. En dát is een hele sterke motivatie geweest om mijn bedrijf met als kernwaarde 'onvoorwaardelijke liefde' op te bouwen. Geen individu ontsnapt aan mijn aandacht, de hond wil wel, en met begrip, leiderschap, liefde en respect komt iedereen er.